تحقیق تاب آوری چیست؟

تحقیق تاب آوری چیست؟

کاری از کارگروه مترجمین رسانه تاب آوری اجتماعی ایران

تحقیق تاب آوری: تحقیقات تاب آوری شامل کودکان، جوانان و خانواده ها به دنبال کشف ظرفیت های افزایش دهنده سلامت، منابع فردی، خانواده و جامعه و مسیرهای رشد کودکان و جوانان آسیب پذیر بوده است (گارمزی، ۱۹۷۶؛ راتر، موگان، مورتیمور و اوستون، ۱۹۷۹؛ ورنر و اسمیت، ۱۹۸۲؛ کوئن، ۱۹۹۴).

کاربردهای متعدد واژه تاب آوری

همانطور که کربی و فریزر (۱۹۹۷) توضیح می دهند، واژه تاب آوری کاربردهای متعددی دارد.

اول، تاب آوری ممکن است توصیف مجموعه‌ای از ویژگی‌هایی باشد که کودکان، با وجود تولد و بزرگ شدن در شرایط نامساعد، با موفقیت بزرگ می‌شوند. از این نظر تاب آوری به نتایج رشدیِ غیرقابل پیش بینی یا انتظار اطلاق می گردد.

دوم، تاب‌آوری ممکن است به شایستگی و توانمندی در شرایط  استرس زا  اشاره کند. کودکان تاب آور ممکن است در برخورد با تهدیداتی که سلامتی آنها را تهدید می کند، توانمندی خاصی از خود نشان دهند.

و سوم، تاب آوری ممکن است عملکرد مثبتی داشته باشد که نشان دهنده بهبودی از تروما باشد. بدیهی است که تاب‌آوری را به‌عنوان یک پیامد رشد، مجموعه‌ای از شایستگی‌ها یا راهبردهای مقابله‌ای درک کنیم،

در مفاهیم تاب آوری همپوشانی زیادی وجود دارد. وجه مشترک همه این تعاریف این است که همه آنها استدلال می کنند: تاب آوری در شرایط ناملایمات رخ می دهد.

همانطور که مستن و پاول (۲۰۰۳) می نویسند: “تاب آوری به الگوهای سازگاریِ مثبت در بستر خطر یا ناملایماتِ قابل توجه اشاره دارد” (ص.۴).

تاب آوری فردی شامل تعامل بین افراد و بوم‌زیست های اجتماعیِ آنها

این مفهوم‌سازی‌ها از تاب‌آوری همچنین همگی در این مفهوم مشترک هستند که: تاب‌آوری تحت تأثیر محیط کودک است و تعامل بین افراد و بوم‌زیست های اجتماعیِ آنها، نتایج تجارب زیسته مثبت را تعیین می‌کند.

علاوه بر این، فرضیه تنوع فرهنگی بر تاب آوری کودکان تأثیر می گذارد (آرینگتون و ویلسون، ۲۰۰۰؛ مک کوبین، فلمینگ، تامپسون، نیتمن، الور و ساواس، ۱۹۹۸).

به همان اندازه که این ادبیات قوی بوده است و تمرکز بر سلامتی به جای بیماری را نشان می‌دهد، ادبیات رو به رشدی وجود دارد که گفتمان تاب‌آوری را بیشتر گسترش می‌دهد و استدلال می‌کند که تاب‌آوری به تنهایی شرط افراد نیست، بلکه به عنوان یک ویژگی نیز وجود دارد.

از محیط اجتماعی و سیاسی کودک لوتار (۲۰۰۳)، سیچتی و بکر (۲۰۰۰)، فریزر (۱۹۹۷) و دیگران تاکید کرده اند که: تاب آوری یک ویژگی فردی نیست، بلکه به آسیب پذیری و عوامل محافظتی در بازی در محیط کودک مربوط می شود.

در حالی که تمرکز موضوع اندازه گیری تاب آوری همچنان بر مبحث کودک و نتایج رشد او باقی مانده است، این موضوع که رشد کودک به عوامل اجتماعیِ تعیین کننده سلامتِ محیط کودک بستگی دارد در میان محققان تاب آوری به رسمیت شناخته شده است.

استدلال تاب آوری به عنوان یک گرایش فردی، ویژگی خانوادگی یا پدیده اجتماعی کافی نیست

به عنوان مثال، سککام (۲۰۰۲)، برای درک تاب آوری به عنوان یک کیفیت محیطی در حد و اندازه خصایص فردی استدلال می کند: «دیدگاه گسترده تاب آوری به عنوان یک گرایش فردی، ویژگی خانوادگی یا پدیده اجتماعی کافی نیست.

تاب آوری را نمی توان با تمرکز بر این عوامل در سطوح فردی به روش های قابل توجهی درک کرد یا بهبود بخشید. در عوض باید به کمبودهای ساختاری در جامعه ما و به سیاست‌های اجتماعی که خانواده‌ها برای قوی‌تر شدن، شایستگی‌بیشتر و نیز عملکرد بهتر در موقعیت‌های نامطلوب به آن نیاز دارند، توجه کرد.» (ص ۳۸۵).

برای سکومب و دیگرانی مانند او، «تغییر شانس» بر اساس میزان دسترسی افراد به منابع، برای «غلبه بر شانس» ارجحیت دارد. تاب‌آوری ممکن است قبلاً به‌عنوان یک صفت ثابت در فرد تلقی می‌شد، اما اکنون به طور مفیدتر به عنوان یک کیفیت متغیر در نظر گرفته می‌شود که از فرآیند تعاملات مکرر بین یک فرد و ویژگی‌های مطلوبِ بافت محیطیِ زندگی یک فرد ناشی می‌شود.

ممکن است گفته شود میزان تاب آوری نشان‌داده‌شده توسط یک فرد در یک زمینه خاص، به میزانی که آن زمینه دارای عناصری است که این تاب‌آوری را پرورش می‌دهند، مرتبط است» (ص۹۴).

تاب آوری وابسته به عوامل زمینه ای است

چنین تلاش هایی ما را به سمت تفکر در مورد تاب آوری به عنوان وابسته به زمینه سوق می دهد. اگر کودک بخواهد بهزیستی را تجربه کند، هر آنچه که بیرون از کودک است، باید از تاب آوری وی حمایت کند.

کودکان تاب آور به خانواده ها و جوامع تاب آور نیاز دارند

کودکان تاب آور به خانواده ها و جوامع تاب آور نیاز دارند. این جمله، دو موضوع مهم را مطرح می کند. اولاً، با فرض اینکه کودک تحت شرایط نامطلوب، به طور موفقیت آمیزی رشد می کند (پیش شرطی برای اینکه بتوانیم از کودک به عنوان کودک تاب آور صحبت کنیم)، چه بسا ممکن است خانواده ها و جوامعِ مختلفِ تحت استرس، منابع بسیار متفاوتی را به کودک ارائه دهند که بهزیستی کودک را حفظ می کند.

می توان استدلال کرد که کودکی که از هر آنچه در دسترس او است حداکثر بهره را می برد، باید تاب آوری تلقی بشود، حتی اگر رفتارش از منظر اعضای جوامعی که دسترسی بیشتری به سلامتی دارند، شبیه تاب آوری نباشد.